22. Life is Strange: Before the Storm (2017)

Raar is het levenslot!
Virtueel tienerhart
Plots in een wereld waar
Vlammen uitslaan

Bosbrand geeft gloed aan een
Tienerproblemensim
Worstelend met een vreemd
Groeiend bestaan

Retroreview op 4gamers.be 
Het Ollekebolleke is een dichtvorm gekenmerkt door zeslettergrepigheid die Drs. P (zaliger gedachtenis) in 1974 in ons taalgebied introduceerde

Life is Strange: Before the Storm valt nog het best te omschrijven als een pubersimulator waarin de speler even in de huid kruipt van Chloë, een rebelse tiener die worstelt met zowat alles wat het leven op haar weg smijt en tegelijk het noodlot vervloekt dat haar heeft laten geboren worden in een doodsaai Amerikaans stadje. Uberkamper kan alvast de ironie waarderen van een spel dat begint met een paradox waar de gemiddelde puber volledig blind voor is. Maar misschien zijn volwassenen gewoon ironische pubers die het vermogen hebben verloren om zich als een onbeschreven blad door de storm van het leven te laten meevoeren.

Een groot voordeel van personages als Chloë en de rest van het jeugdig geweld dat figureert in Life is Strange, bestaat erin dat er weinig nodig is om spelers emotioneel te laten investeren in het spel. Hun knullige reacties op een wereld die ze amper kennen maar tegelijk alles van verwachten zullen bij veel spelers niet enkel een band scheppen, maar ongetwijfeld ook een pavloviaanse beschermingsreflex of een onwillekeurige pedagogische kramp oproepen. De gameplay zelf stelt bij dit alles weinig voor, maar ongeveer elk aanklikbaar object in de spelwereld en elke onbenullige gebeurtenis krijgt een intense emotionele lading mee zoals alleen puberbreinen in volle ontwikkeling die kunnen ervaren. Wanneer bijvoorbeeld de nieuwe vriend van mama aan Chloë vraagt om godbetert een simpele moersleutel te gaan halen, begint zij aan een intense inwendige monoloog waarin gevoelens van haat en mededogen een totale oorlog met elkaar voeren. De moersleutel dus als transitioneel object in de driehoek tussen kind, afwezige vader en de nieuwe kandidaat voor die rol. Het leven van een kind is inderdaad een hypersensitieve en pijnlijke rollercoaster… of beter gezegd: raar.

Misschien ligt de aantrekkingskracht van dit spel voor volwassenen wel in het feit dat we ooit allemaal zelf onze demonen hebben moeten overwinnen. Het is soms moeilijk om voor te stellen dat we allemaal even kwetsbaar in het leven gestaan hebben als Chloë en haar leeftijdsgenoten. Life is Strange deed Uberkamper tijdens zijn sterkste momenten even terugdenken aan die tijd toen heel het vreemde leven zwanger was van verwachting, maar tegelijk alles schuurde omdat er nog geen eelt op zijn ziel stond. Een tijd waarin veel meer mogelijkheden open waren, maar de wereld te direct en ongefilterd binnenkwam om dit te waarderen. Het is bij dit alles toch de verdienste van Deck 13, de makers van dit spel, dat ze meer uit hun jeugdige karakters weten te puren dan wat kleffe romantiek. De statistieken die het spel achteraf meegeeft vertelden Uberkamper overigens dat de meeste spelers zich eigenlijk nog redelijk volwassen en verantwoordelijk gedragen in deze pubersimulator. Zelf maakte hij wel voluit van de gelegenheid gebruik om weer even net als vroeger, zonder ironie en zonder veel oog voor de gevolgen een paar volstrekt irrationele en egoïstische keuzes te maken. Wie jong wil zijn moet doen als de jongeren.

Before the Storm vertelt de gebeurtenissen die vooraf gaan aan Life is Strange (2015) en dat is in zoverre geslaagd dat het zelfs beter lijkt om de games in omgekeerde volgorde te spelen. Before de Storm haalt niet helemaal het enorm hoge niveau van het eerste deel, maar vormt er wel een zeer degelijke aanloop naartoe en vergroot de intensiteit van wat volgt beduidend. De onverklaarbare bovennatuurlijke gebeurtenissen uit het eerste deel, worden in Before the Storm nog met de handrem op gebracht, waardoor het helaas wel wat lijkt alsof er in dit spel ook minder echte gameplay zit. Ook de gigantische orkaan die de stad dreigt te verwoesten, werd teruggebracht tot een beduidend minder indrukwekkende bosbrand. Omdat beide natuurrampen synchroon lopen met de wispelturige gevoelens van de hoofdpersonages, zorgen ze er wel mee voor dat deze games zo herkenbaar aansluiten bij de geladen sfeer van het magisch-realisme, waarvan ook in Vlaanderen met Lampo en Daisne heel sterke literaire traditie bestaat. Helaas bevat enkel de Deluxe Edition van Before the Storm een bonushoofdstuk dat een verdere brug slaat tussen de twee games. Dus wie de totale ervaring wil, moet daar nog steeds iets meer geld voor op tafel leggen.

Naast verwarde pubers en emotioneel natuurgeweld voert Before the Storm overigens nog over een derde soort personages ten tonele: falende volwassenen. Van de vriendelijke drugdealer, over het aristocratische schoolhoofd, de afwezige vader en de junkie moeder tot zelfs de filosofische conciërge: Deck 13 spaart voorwaar de clichés niet bij het uitwerken van wat eigenlijk zou moeten doorgaan voor stabiliteit en evenwicht in de wereld van Chloë. Vaak zijn het net de slechtste eigenschappen van de volwassenen rondom Chloë zijn die heel deze tragische rollercoaster in gang houden. Niet verwonderlijk dat het verlangen om uit deze wereld weg te vluchten een belangrijke rode draad vormt doorheen de games.

Vermoedelijk is het slechts weinigen gegeven om het volle geweld van intense pubergevoelens in Before the Storm in één doorlopende sessie te trotseren. Uberkamper koos er alvast voor om de games van Life is Strange met wat pauze tussen de hoofdstukken af te werken. En als u beste lezer, bij dit het al het bovenstaande wat ironisch denkt: ‘Ok Boomer’, dan wenst Uberkamper u alvast van harte proficiat met de rustige vastheid waarmee u vandaag uw plaats in de wereld inneemt.

Retroreview op 4gamers.be 

Het Ollekebolleke is een dichtvorm gekenmerkt door zeslettergrepigheid die Drs. P (zaliger gedachtenis) in 1974 in ons taalgebied introduceerde

21. Darkest Dungeon (2016)

Noodlottig onheilsdorp
Daaronder kerkers en
Monsters geschilderd in
pikzwart palet.

Lovecraftiaans kwaad wacht op
Zelfoverschattend
Weldra vernietigd
heldenkwartet

Retroreview op 4gamers.be 
Het Ollekebolleke is een dichtvorm gekenmerkt door zeslettergrepigheid die Drs. P (zaliger gedachtenis) in 1974 in ons taalgebied introduceerde

De term roguelike verwijst naar een genre dat spelers laat ronddwalen in een automatisch gegenereerde wereld waar het schielijk overlijden van hun personage door geen savefile of magische wedergeboorte kan worden ongedaan gemaakt. Procedural Death Labyrinth, zo worden deze games ook wel eens genoemd en dat lijkt accurater, maar het is veelzeggend dat dit tegelijk ook een goede omschrijving is voor Uberkampers eerste huwelijk. Van nature is Uberkamper overigens een voorzichtige speler met een wat compulsieve neiging om tussen twee quicksaves slechts luttele seconden te laten. Helaas biedt het echte leven geen mogelijkheid om vlak voor pakweg een levensbepalend ja-woord F5 in te duwen en dus leven wij mensen onherroepelijk verder met de gevolgen van onze beslissingen. Soms is ons vermogen om selectief dingen te vergeten zowat het enige dat ons nog in leven houdt. Een reëel risico op verlies dus, maar ook een grotere betrokkenheid bij de hele onderneming. Zo is het leven en roguelike games zijn gewoon een heel klein beetje meer zoals het echte leven.

Dit alles schoot Uberkamper door het hoofd toen hij zich aan de roguelike Darkest Dungeon waagde. In dit spel mocht hij de rol opnemen van de enige erfgenaam van een vervallen landhuis met bijhorend gehucht, waarvan de vorige eigenaar zich geen diepzinnige gedachten maar wel een fysieke kogel door de kop had geschoten. Iets wat toch voor wat meer blijvende gevolgen zorgt. Doorheen het spel blijkt dat deze wanhoopsdaad werd ingegeven door een onzorgvuldig omgang met zwarte magie, het aanroepen van een verkeerd stel oude goden en het opgraven van familiegeheimen in kelders die om goede redenen toegemetst waren. Ook hier weer slechte levenskeuzes dus en het onvermogen om met de gevolgen hiervan om te gaan. Wie er dan ook nog niet in slaagt om selectief dingen te vergeten wacht enkel maar krankzinnigheid. Om niet te zeggen dat wij mensen toch allemaal onder hetzelfde koude, onverschillige licht van dode sterren geboren zijn.

Aan Uberkamper alvast om de invasie van gruwelijk misvormde gedrochten die uit deze onfortuinlijke gebeurtenissen is ontstaan een halt toe te roepen. Wanneer een postkoets een eerste lading ongeschoolde avonturiers heeft afgezet, mogen deze in groepjes van vier het probleem te lijf gaan om aansluitend onherroepelijk te sterven of zelf compleet zot te draaien. Met de buit die deze arme avonturiers ondanks alles toch nog weten boven te halen, kan het kleine boerengat weer wat in ere hersteld worden en uiteindelijk raakt de boel zodanig opgelapt dat de postkoets regelmatig helden met een wat hoger level levert. Uiterst langzaam komt er wat schot in de zaak, tot uiteindelijk de meest duistere kerker van allemaal in het vizier komt die ook zijn naam heeft mogen geven aan het spel.

De grind naar de hogere levels duurt zonder grote tegenslagen minstens dertig uur en het verliezen van een belangrijke held, wat bij zowat elke expeditie kan gebeuren, zorgt telkens weer voor nieuwe vertraging. Dat is gigantisch veel tijd voor een roguelike en nodigt niet meteen uit om alles snel nog een keer door te spelen. Er zijn wel verschillende klassen van helden met totaal verschillende eigenschappen en het leren kennen van alle tegenstanders, gebruiksvoorwerpen, combinaties en vaardigheden blijft wel lang motiveren. Toch mocht voor Uberkamper het middenstuk van Darkest Dungeon iets compacter zijn. Vooral omdat de twee uitgebreide verhaal-DLC’s The Crimson Court en The Colour of Madness op dat moment nog volstrekt onaangeroerd lagen te wachten en eigenlijk een tweede playthrough vragen om ten volle tot hun recht te komen.

Het verhaal van Darkest Dungeon is, net als inmiddels talloze andere computergames, gebaseerd op het verwrongen universum van H.P. Lovercraft. In zijaanzicht en beurtelings slaan, bliksemen of paljassen de helden zich in pure doodsangst door duistere krochten, onderwijl belaagd door Lovecraftiaans vissenvolk, afzichtelijke monsters of misvormde duivelsaanbidders. De redelijkheid en orde die de mensheid zich moeizaam doorheen de geschiedenis bijeen heeft geschraapt, staat scheef en haaks op de onnoembare gruwel die achter dit alles zit. Red HooD Studios, de makers van Darkest Dungeon, slaagden er alvast in om Uberkamper een geloofwaardige glimp te geven van de onuitsprekelijke dreiging die Lovecraft in zijn groteske verhalen probeert op te roepen, niet in het minst omdat ze hem daarbij soms rechtstreeks citeren.

The Crimson Court is een DLC die wat varieert op het thema bloed en vampieren. Dat had snel saai kunnen worden, maar ook deze vampieren zijn zo verwrongen dat zelfs Dracula er met lange tanden naar zou kijken. The Colour of Madness is een DLC die verwijst naar het kortverhaal van Lovecraft ‘the Colour out of Space’ en trekt nogmaals alle registers open. Het is bijzonder prettig dat de DLC’s afzonderlijk naar believen in- en uit te schakelen zijn en ook een goede variantie vormen op gameplay van het hoofdverhaal.

Recent heeft Red Hood Studios Darkest Dungeon 2 aangekondigd met een verschijningsdatum ergens eind dit jaar. Uberkamper slaapt de komende weken nog even met zijn nachtlamp aan, maar als zijn getormenteerde zinnen wat tot zijn gekomen staat een nieuwe duik in de donkerste kerker ergens in de verre toekomst zeker op zijn lijstje.

Retroreview op 4gamers.be 
Het Ollekebolleke is een dichtvorm gekenmerkt door zeslettergrepigheid die Drs. P (zaliger gedachtenis) in 1974 in ons taalgebied introduceerde

20. Shadowrun (2013)

O magisch tijdsgewricht!
Geesten en toverkracht.
Trol, dwerg en elf maakt de
Mens marginaal

Schimmige schaduwstrijd
Huurling die steelt van het
Wereldverknechtende
grootkapitaal

Terwijl hoog op Uberkampers eenzame berg van schaamte de titels rustig wegtikken, breekt bij hem het besef door dat achter elk spel een volledig universum schuilgaat, het ene al wat meer uitgewerkt dan het andere. De heel directe immersie van games en hun interactiviteit vormen blijkbaar de ideale voedingsbodem voor de menselijk verbeelding en die verdeelt zich gul over ontelbare spelwerelden. Dat is ideaal natuurlijk voor ons gamers om zo de sleur van elke dag te doorbreken, maar tegelijk is het ook  een onoverzichtelijke chaos voor iedereen die hier als buitenstaander naar kijkt.

Normaal voelt Uberkamper zich overigens als een vis in het water in dit digitale multiversum. Toch moest hij even met zijn ogen knipperen bij het spelen van Shadowrun Returns (2013) en diens twee opvolgers Dragonborn (2014) en Hong Kong (2015). Dat lag voornamelijk aan het ronduit bizarre Shadowrun universum en het feit dat hij daar om een of andere reden op voorhand nog nooit eerder iets van vernomen had.

Shadowrun blijkt een oud cyberpunk-fantasy rollenspel te zijn dat op het einde van vorig millennium nog zonder computer gespeeld werd. Het vertrekt van de premisse dat onze wereld, de zogenaamde vijfde wereld, een tijdperk zonder magie was dat 5.000 jaar geleden begon (niet toevallig het moment waarop Atlantis in de zee zonk) en nogal abrupt eindigde in 2011, het einde van de Maya-kalender. Vanaf dan leven we in de zesde wereld waarin - uit mensen - soms elfen en dwergen geboren worden en sommige pubers uitgroeien tot orken of trollen.

Ook komen er geesten en magie in de wereld waarmee sjamanen of magiërs dan weer creatief aan de slag kunnen. Omdat door dit alles het wetenschappelijk onderzoek een enorme impuls heeft gekregen is het in de wereld van Shadowrun mogelijk om robotarmen of kunstogen in te planten, het bewustzijn in te pluggen in een computer en daarin virtueel rond te wandelen, of met een hoop robotten rond te lopen die naar keuze kunnen schieten of kleurenwiezen.

Cyberpunk-getrouw stort door dit alles de maatschappij grotendeels in en loopt iedereen slechtgezind rond in sloppenwijken waar het altijd regent en de triestige neonreclame in vuile plassen weerspiegeld wordt. Tot overmaat van ramp hebben een paar ongegeneerd clichébevestigende megacorporaties de controle over deze deprimerende samenleving overgenomen. De Shadownrunners zijn wat meer rebelse jongens en meisjes die zich aan de macht onttrekken en daardoor ideaal zijn om allerhande illegale en vaak moreel dubbelzinnige opdrachten uit te voeren, die altijd op een of andere manier slecht aflopen. Ook het thema racisme van mensen tegen de nieuwe volkeren komt vaak terug en geeft wat meer maatschappelijke relevantie aan het geheel. Kortom Low Fantasy en High Tech allemaal samengepropt in één dystopisch universum, het is even wennen maar het werkt wel.

De populariteit van het Shadownrun universum blijkt uit het feit dat de makers, Harebrained Schemes, het budget voor de games hebben rond gekregen via crowdfunding en hun gedrevenheid blijkt dan weer uit het feit dat ze relatief kort daarna niet één, maar drie games opleverden. Op technisch gebied gaat het hierbij om drie vrijwel identieke games die met amper 24 maanden tussentijd zijn verschenen. Het zijn telkens eerder lineaire avonturen met grote nadruk op de verhaallijnen in respectievelijk Seattle, Berlijn of Hong Kong. De drie games samen deden Uberkamper dan ook wat denken aan afleveringen van Scandinavische misdaadromans. Overigens worden alle dialogen en gebeurtenissen via teksten uit de doeken gedaan, dus de vergelijking met een roman is niet helemaal uit de lucht gegrepen. De drie games plooien na een paar hoofdmissies wel altijd open in een soort van hub waar opdrachten in wat meer willekeurige volgorde gekozen kunnen worden en waar wapens en ander materiaal aangekocht kan worden, maar uiteindelijk is de keuzevrijheid niet al te groot.

Wel helemaal volgens het grote rollenspelboek is dat Uberkamper telkens zelf mocht beslissen met welk ras of beroep hij aan de slag wilde gaan. Dat was zonder voorkennis van het Shadowrun universum best lastig, maar tegelijk is het spel hierin ook redelijk vergevingsgezind. Om niet te zeggen dat achteraf een paar punten investeren in de Shotgun vaardigheid veel problemen oplost, aangezien dat het krachtigste wapen in het spel is en zowat elke missie uiteindelijk wel uitloopt op het voortzetten van diplomatie met fysieke argumenten. Dat laatste is eigenlijk een van de minpunten van de games, maar de gevechten zijn turn-based en mogelijk ook een weinig afgekeken van XCOM (dat kort ervoor uitkwam). Dat betekent dat ze weinig nieuws brengen, maar ook dat ze uiteindelijk wel aangenaam wegspelen. Deze Shadowrun trilogie bestaat eigenlijk uit interactieve cyberpunk thrillers die liefdevol werden uitgewerkt tot onderhoudende games. Drie goede argumenten om geen boeken meer te lezen.

Retroreview op 4gamers.be 
Het Ollekebolleke is een dichtvorm gekenmerkt door zeslettergrepigheid die Drs. P (zaliger gedachtenis) in 1974 in ons taalgebied introduceerde