3. Aliens vs. Predator

Het was een ongelukkige keuze van Uberkamper om Aliens Colonial Marines en Aliens vs. Predator (2010) door elkaar te spelen (en zowat gelijktijdig nog alle films uit het universum opnieuw te bekijken). Ongetwijfeld zullen deze twee games binnen enkele weken in Uberkampers hoofd tot een onontwarbaar kluwen herleid zijn, maar tot die tijd blijven alleen prettige herinneringen over.

Voor zijn geheugen in cryoslaap gaat is Uberkamper evenwel zo vrij om te melden dat de twee games goed aan elkaar gewaad zijn. De colonial marines zijn iets langer bezig om het buitenaarde ongedierte te bestrijden en beleven wat boeiendere avonturen (hoewel de titelgevende soldaten hier mogelijk zelf een andere mening over toegedaan zijn). AVP bestaat dan weer uit drie kortere campagnes waarbij die van de Marines net het minst memorabel was. 

In de twee andere campagnes schittert het spel: Als Alien vermocht Uberkamer in de huid te kruipen van een monster met bijtend zuur als bloed, om aansluitend  allerhande onheil en beestigheden aan te richtten, daartoe overigens nadrukkelijk aangemoedig door de makers van het spel en Wayland Yutani (de boze megacorporatie van dienst). Als Predator transformeerde Uberkamper dan weer even in een onzichbare en uiterst dodelijke jachtmachine die door aliens of marines amper uit balans gebracht wordt. Of misschien is het correcter te zeggen dat de Predator de eer kreeg om door Uberkamper gespeeld te worden.
Overigens volgen de drie campagnes dezelfde weg doorheen de spelwered, zij het in een andere volgorde, waardoor de verhalen helemaal in elkaar vervlochten zijn. Het feit dat omgevingen meermaals gebruikt worden in AVP zorgt voor heel wat herkenbaarheid en was in dit geval duidelijk een meerwaarde.

Gezien deze drie totaal verschillende speelstijlen is AVP bij Gamers vooral blijven hangen als een vermakelijke multiplayer ervaring met een paar originele speltypes. Maar multiplayer is niet Uberkampers ding dus meer dan een paar minuten als alien aan het plafond van een grot hangen en vervaarlijk sissen heeft hij daarin niet gedaan. 

Ooit speelt Uberkamper misschien nog de originele AVP's (1999 en 2000) en Alien Isolation door, maar voor nu is het toch weer even tijd om het Alien / Predator universum weer even te laten rusten.

Aankoop: 27 oktober 2010 (Retail)
Prijs: 7,99 euro
Score: Goed

2. Aliens Colonial Marines

Om zich voor te bereiden op Aliens Colonial Marines heeft Uberkamper de 6 Alien films nog even herbekeken, inclusief de twee die de voorgaande geschiedenis vertellen: Prometeus en Covenant. Het verhaal van Aliens Colonial Marines behoort dan ook tot het officiële canon van het Alien Universum en vult op een zeer degelijke manier het gat tussen films 2 en 3. Ook qua sfeer sluit het spel meer aan bij de actiegericht opvolgers. Overigens bestaat sinds er ook een spel voor wie liever, net zoals in de eerste film, ongewapend tussen de buitenaardse monster rondloopt: Alien Isolation. ... Als dat je ding is.

Aliens Colonial Marines werd bij de lancering in 2013 door de gespecialiseerde pers tot op de grond afgekraakt om twee redenen: de multiplayer is middelmatig en het spel kent een aantal programmafouten die speelbaarheid verminderen (Bugs zou Uberkamper zeggen, mocht dat niet hetzelfde woord zijn waarmee de Marines naar de Aliens refereren wanneer er een conflict dreigt dat niet met een goed gesprek kan opgelost worden). Beide punten van kritiek zijn vandaag volstrekt irrelevant geworden. Het spel loopt inmiddels stabiel en multiplayer is voor Uberkamper toch maar de zatte nonkel van het computergamen: je neemt hem erbij omdat hij tot de familie behoort, maar eigenlijk schaam je je toch voor hem.

De verhaalcampagne van ACM daarentegen voelt als een goed geregiseerde actiefilm en laat weinig te wensen over. Aliens frituren, doorzeven, flamberen en spiesen blijft tot het einde lollig en het verlangen om de snoodaard die dit alles op de wereld in het algemeen en jou in het bijzonder heeft losgelaten te vertellen dat hij hiermee moet ophouden is voldoende motivatie om tot het einde verder te spelen. Enige minpunt is dat ontwikkelaar Gearbox Software tot op vandaag een redelijk essentieel stuk van het verhaal, Stasis Interrupted, als afzonderlijke te betalen inhoud blijft aanbieden. Het is een DLC die zeker niet moet onderdoen voor het hoofdspel en dat is al bij al redelijk uitzonderlijk in Gamesland.

Wie zich net als Uberkamper tot vandaag afvraagt hoe een Engineer op LV-426 is gestrand met rondom hem een mijnenveld aan genetisch gemanipuleerde Alieneieren kan zich probleemloos bij de Colonial Marines aansluiten. Wie niet weet wat de helft van de woorden in bovenstaande zin betekenen moet misschien eerst nog even langs de films passeren alvorens zelf een paar uur de permanent overvorderde held te gaan uithangen in ACM.

Aliens Colonial Marines 
Aankoop: 9 maart 2014 (Retail)
Prijs: 4,99 euro
Score: Goed

Stasis Interrupted
Aankoop: 25 november 2020
Prijs: 5,99 euro
Score: Goed

1.Barrow Hill

De meest interessante games zijn degene die slechte reviews krijgen van professionals en geliefd worden door gebruikers. Barrow Hill: Curse of the ancient circle (2006) is een klassiek point & click adventure dat door mensen die er iets van kennen afgerekend wordt op haar fouten en door mensen die er niets van kennen bewonderd om haar kwaliteiten. Uberkamper rekent zich tot de laatste categorie. 

Het spel is - toegegeven - traag, inmiddels stevig gedateerd, heeft een wat omslachtige interface en is heel lastig uit te spelen zonder te spieken op het internet. Maar tegelijk is het een compact en boeiend stukje vertelkunst dat het maximum haalde uit de beschikbare middelen van de uitgever en uiteindelijk de basis legde voor enkele monumentale geestelijke navolgers.

Alle elementen van de latere succesen van uitgever Shadow Tor zijn in embryonale vorm aanwezig: een bestaande locatie die gedigitaliseerd wordt, de ghost hunting subcultuur met haar eigen terminologie en technieken, oerdegelijke engelse voiceacting en vooral Jonathan Boakes die later uitgroeide tot een éénmans ontwikkelmachine. 

Shadow Tor digitaliseert vandaag nog steeds engelse landschappen en gaf Barrow Hill inmiddels ook een degelijke navolger. Jonathan Boakes maakte met Dark Fall: Lost Souls en vooral met het sublieme The Lost Crown twee absolute monumenten in het genre. De ontwikkeling van de opvolger The Last Crown heeft enorm veel vertraging opgelopen, maar het is zowat het enige spel dat Uberkamper blind zou kopen op het moment van verschijnen. Hopelijk wordt het weldra volledig afgekraakt door beroepsreviewers, dan weet Uberkamper dat het goed zit. 

Aankoop: 26 juni 2020 
Prijs: 1,44 euro
Score: Goed

De Toogludoloog

Zonder een al te lange aanloop te willen nemen, sluit Uberkamper zich toch met graagte aan bij de vooroorlogse Historicus en literair monument J. Huizinga voor wie elke vorm van menselijk spelen een cultuurgoed betekende, waarvan de betekenis in het spelen zelf lag.

Net als concentratie, meditatie of slaap, is het spel in de eerste plaats een parkeerplaats voor het bewustzijn, wanneer dit niet gepreoccupeerd is met overleven. Hoe hoger het bewustzijn bij dieren, hoe meer spelgedrag ze tentoon spreiden. Hoe competitiever de omgeving, hoe minder plaats en ruimte er bestaat voor spelen. Tot op een punt waarop, zeker bij jonge dieren en mensen, de grens tussen spel en drift, tussen spel, rivaliteit en voorplanting difuus worden. Wanneer het spel verwordt tot een kinderachtig puerilisme, als de beulen beginnen aan hun strakke cynische spel, dan is het voor niemand nog plezant.

”Ooit zal de technologie ons aan God gelijk maken, ... en dan is het tijd om te spelen” zegt Arthur C. Clarcke ergens (vrij geciteerd) en los van het feit dat dit nooit zal gebeuren heeft hij wel gelijk. Dit in tegenstelling overigens tot heel wat klassieke utopieën en religieuze voortellingen van volmaakt leven. In  het welbegrepen Boeddhisme bijvoorbeeld, betekent  het Nirwana het einde van alle verlangens, lijden en dus ook van elk spel. Pas in deze volstrekt van humor en spel gespeende leegte komen wij mensen volgens deze Oosterse filosofie ten volle tot onszelf. Technologie is voor een Boeddhist niet meer dan wat gerommel in de marge.

Maar wij mensen zijn geen lege wezens. Wij zijn ontstaan uit de overvloed en oerdrift.  En dus is de mens in de eerste plaats een Homo Ludens, die niet uit levensdrang,  maar uit speelsheid naar de sterren reikt. Als ooit alle behoeften en verlangens vervuld zijn, als alle oorlogen beslecht zijn en mensen elkaar slechts met vriendschap en eerbied tegemoet treden, als er geen einde en dood meer zouden bestaan, dan wordt niet het lege Nirwana,  niet de hel van Sartre, de lethargie of de waanzin ons deel, maar een eindeloos en oneindig gevarieerd spel dat voldoende heeft aan zichzelf.

Ongetwijfeld is heel wat maatschappelijke vooruitgang spelenderwijs ontstaan en al even ongetwijfeld kunnen middels het steeds evoluerende spel inzichten en vaardigheden geoefend worden die een individu beter toegerust maken om het hoofd te bieden aan de noden en beslommeringen van een complexe maatschappij. Ongetwijfeld. Maar een mens speelt ook en vooral omdat het spel op zich voldoende is.

Spel als geestelijke verzorging

Voor biologen is het spelen bij dieren een instinctieve methode om complexe complexe handelingen in te oefenen om zo beter aangepastde omgeving tegemoet te treden. De basis voor succesvol jagen, vluchten of paren wordt gelegd bij het stoeien en ruffelen, bij plaagstoten en testbijten. De in vergelijking met dieren, uiterst complexe spelen als verstoppertje of tikkertje lijken direct te verwijzen naar basale overlevingsstrategieën. Ook mensenkinderen spelen instinctief. Naarmate mensen meer technologie verworven hebben, is ook het spel in complexiteit toegenomen. In het dobbelspel telt het hoogste aantal punten, in het pokerspel zijn complexere patronen meer punten waard. In het schaakspel is strategie en het vermogen meerdere zetten vooruit te denken de sleutel tot succes. 

Volgens Godsdienstsocioloog Meerten T. Ter Borg (univ. Leiden) is in onze maatschappij de dagelijkse lichamelijke verzorging vanzelfsprekend, maar zou ook een dagelijkse Geestelijke verzorging een vanzelfsprekend onderdeel van het leven moeten vormen. Geestelijke verzorging is voor hem in de eerste plaats de dagelijkse handelingen die maken dat mensen zich op hun plaats voelen in wat zij zien als hun wereld.  De basis hiervan is nog steeds de directe dagelijkse omgang met medemensen, maar meer en meer wordt deze aangevuld met de elektronisch bemiddelde indirecte omgang met medemensen zoals in soapseries en praatprogramma’s.

In een complexe, plurale samenleving waarin iedereen meerdere rollen heeft, trekt ook de dagelijkse geestelijke verzorging meerdere sporen doorheen een mensenleven. In dit verhaal passen computergames naadloos. Mensen gaan op zoek naar bemiddelde omgang met medemensen in andere rollen (multiplayer) of zoeken geïndividualiseerde binnenwereldlijke transcendentie die spanning en status geven die de ware wereld niet heeft.

En zoals gezegd bieden computergames ook vaak uitdagingen en ontwikkelen ze spelenderwijs net die vaardigheden die onze maatschappij kan gebruiken. Op een bijna instinctieve manier, die ons enkel in complexiteit en technologie van dieren onderscheid, staan games ten behoeve van het sociaal-economisch leven. We beschikken over een geestelijke verzorging van alle dag die naadloos aansluit bij de structuur van de samenleving.

En zo is het spel een manier om in het leven te staan. Geen voor de hand liggende manier, maar wel ten gronde een metafysische houding.