Triple A is de gebruikelijke term om games aan te duiden waar zoveel budget achter steekt dat mag verwacht worden dat gameplay, verhaal en graphics op een bijzonder hoog niveau staan. Dat is allemaal mythologie natuurlijk, aangezien de meeste drievoudige A-titels vakkundig falen op één van deze aspecten en het grootste deel van bovengenoemd budget verprutst wordt aan marketing. De echte winnaars van de game-industrie zijn zonder twijfel de reclamebureau’s.
Tegenover het grote weggesmeten geld staan tegenwoordig de kleine onafhankelijke ontwikkelaars die inzetten op originele gameplay of een goed verteld verhaal. Kosten worden daarbij gespaard door te kiezen voor meer gestileerde graphics en de relatief recente mogelijkheid van digitale distributie. Niet de smaak van de massa dus, maar het genot van de fijnproever staat centraal in de wereld van indiegames, waar gelukkig wel al eens mag afgeweken worden van de middelmaat. Een mooi voorbeeld van een onafhankelijk spel dat zowat alles goed heeft gedaan is alvast The Swapper, het eerste en voorlopig ook enige spel van de kleine Finse studio Facepalm Games. En laat dat spel nu toevallig al een paar jaar liggen rijpen, ergens onderaan de Pile of Shame van Uberkamper.
In The Swapper mocht Uberkamper de rol opnemen van een naamloze mevrouw die om onbekende redenen richting een verlaten ruimtebasis wordt gestuurd, ergens in een uithoek van het universum. Dat dit op zijn zachtst gezegd tegen haar goesting is valt af te leiden uit de wanhopige manier waar ze met haar vuistjes op het venster van haar blikken ruimteschip slaat. De heldin tegen wil en dank vstort aansluitend een eerste keer neer op een onherbergzame planeet. Wanneer ze een korte wandeling verder een toestel voor haar voeten vindt waarmee ze op afstand klonen van zichzelf kan maken en indien gewenst haar bewustzijn hierin kan projecteren, gaat ze hier zonder aarzelen mee aan de slag, niet in het minst gehinderd door het feit dat haar oude lichaam daarbij als een versleten schotelvod wordt achtergelaten. Een ethisch dilemma waar sinds de Transporter in Star Trek heelder boeken over zijn geschreven lijkt in The Swapper geen thema te zijn, maar langzaam begint het gewicht hiervan wel steeds zwaarder door te wegen.
Het kloonpistool bracht de bezielde kloon van Uberkamper korte tijd later in een ruimtebasis, alwaar blijkt dat de volledige bemanning het tijdelijke met het eeuwige heeft verwisseld, omdat een collectief van zelfbewuste stenen hun hoofd op hol hebben gebracht. Tenminste, dat is ongeveer wat Uberkamper ervan gemaakt heeft, want in The Swapper wordt op zijn zachtst gezegd niet alles uitgelegd. Als jonge mens vond Uberkamper dit soort open verhalen een gruwel, maar inmiddels weten zijn weke gekloonde hersenen deze zachte verteltrant meer en meer te waarderen. Ook dat is een verschil met grote titels: kleine, onafhankelijke ontwikkelaars kunnen het zich veroorloven om iets meer op de verbeelding, intelligentie en doorzettingsvermogen van hun spelers te rekenen.
The Swapper zelf is bovendien een zijwaarts scrollend spel, waarin allerhande puzzels moeten worden opgelost en laat ook dat nu net een genre zijn waarvoor Uberkamper een zwak heeft sinds de eerste twee delen van Oddworld het levenslicht zagen. Het toestel waarmee klonen gemaakt en bezield kunnen worden opent een wereld van uitdagende gameplay en intelligente puzzels. Wat steeds zwaarder doorweegt is de brutale manier waarom menselijke lichamen gemaakt en gebruikt worden, om vervolgens als waardeloze objecten weggeworpen te worden. Menselijke lichamen worden bezield en terug verlaten, vallen van grote hoogte krakend op de grond en worden zonder aarzelen vermorzeld en verpletterd. Dit soort onbarmhartig geweld is zelfs noodzakelijk om de meeste puzzels op te lossen. Koppel dit aan een duister en onheilspellend verlaten ruimtestation waar duidelijk een aantal veiligheidsvoorschriften niet zijn nageleefd en er ontstaat een heel dichte atmosfeer. Het blijft ook allemaal boeiend en beklijvend tot op het einde.
Bovendien hebben ze bij Facepalm Games het probleem met de financiële zinkput van gedetailleerde graphics opgelost door decors te maken met herkenbare huis-, tuin- en keukenattributen en deze digitaal in de wereld te steken. De vreemde alternatieve minitatuurwereld die deze techniek creëert is bijzonder sfeervol en doet alle verlangen naar meer en mooiere graphics bij iedereen wiens warme gamershart nog niet vervangen is door een plastieken controller, meteen verdwijnen.
The Swapper is een mooie en plezante ervaring geworden. Het is een fijn onafhankelijk spel dat te denken geeft over bewustzijn, maar enige terughoudendheid aan de dag legt met tekst en uitleg en daarmee precies de juiste verhouding weet te vinden om tot het einde boeiend te blijven.
In deze wereld zullen grote games zullen altijd met alle aandacht gaan lopen en zal de jeugd steeds als een gedrogeerde kikker springen op de nieuwe FIFA, Call of Duty of alles wat beweegt en kleur heeft. Dat een spel als The Swapper bestaat is voor Uberkamper het bewijs dat gamen voor iedereen iets anders betekent, maar in bewustzijn zijn wij gamers allemaal verbonden natuurlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten