Een correcte Nederlands vertaling van ACB zou ongeveer moeten luiden: het Broederschap van de Geloofsbelijdenis van de Moordenaars. En daarmee is alles zo ongeveer samengevat.
De drievoudige incarnatie van deel twee van deze reeks is namelijk indrukwekkend middelmatig. Alles is in dit Godvergeten spel is dichtgekoekt en - geslibt met overbodige inhouden en zinloze neventaken die bij het spelen blijvend hersenletsel kunnen veroorzaken wanneer Uberkamper van pure verbijstering het gloeiend voorhoofd meermaals tegen de computertafel bonst.
Bovendien heeft Ezio de persoonlijkheid van een Blinde Lama die mag acteren in een Kosmische Opera waarin Ubermenschen van gene zijde van het het graf de mensheid manipuleren om middels DNwhAtever het leven van hun voorvaderen na te spelen. Voyeurisme, complottheorie en schizofrenie dus, stoelend op een mank lopende pseudo-wetenschap. De raamvertelling van deze spellenreeks heeft ergens halfweg het tweede deel van het tweede deel een dood kind gebaard.
Op zich is dat natuurlijk allemaal niet zo erg. Het is elders al op een veel betere manier slecht uitgevoerd en voor een goed verhaal is Uberkamper graag bereid om zijn Suspension of Disbelief open te rekken tot het formaat van het mombakkes van een Boaconstrictor die een middelgrote antiloop degusteert. Maar het feit dat er geen enkele, maar dan ook geen enkele vorm van humor gebruikt wordt, de doodernstige toon waarin deze onzin door de strot wordt geramd, is onvergeefelijk puberaal.
Eveneens puberaal zijn verder de overvloed aan gratuit zinloos geweld in het spel, de tenenkrullende testosteronspuiende adolescentie van Ezio en zijn 20e eeuwse vriendjes en het imaginair uitbouwen van een vriendenclub van gelijkgestemden die een loopje nemen met de conventies van de beschaafde maatschappij. Allemaal verlangens van kleine mensen die worstelen met hun identiteit. Het enige dat ontbreekt in dit rijtje, is een grotere nadruk op sexualteit. Maar iemand als een lafaard besluipen en langs achter een verborgen mes in de nek steken is blijkbaar nog steeds meer aanvaardbaar dan een blote tet. Het spel is 18+, maar op dat gebied zijn de geesten nog niet rijp.
Omdat Uberkamper geen zin heeft om ook nog de brakke gameplay van dit spel te moeten beginnen, waarbij Ezio als een computergestuurde processie van Echternach elke drie stappen tegen een bordkartonnen paal, medemens of irritant object botst, valt hij maar meteen met zijn besluit in huis. Dit spel is in alle opzichten van het woord het meest middelmatige computerspel dat er bestaat. Niets werkt levend of interessant in dit spel en de wanhopige waarheid dat er een schier identiek voorafgaand én een identiek volgend deel van bestaat, drukt een mens genadeloos op het feit dat leven zelf een gevecht is tegen zinverlies en weemoed. En laat Uberkamper nu net af en toe een Game spelen om dat even te vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten