Algemeen wordt aangenomen dat Borderlands het eerste noemenswaardige spel was dat gebruik maakte van de zogenaamde cell-shaded methode. Dat is een grafische techniek waarbij kleurvlakken zwart omlijnd worden en alles in het spel er bijgevolg uitziet alsof het recht uit een tekenfilm of stripboek komt. Helaas blijkt het hier, net als bij pakweg de dood van Kane in Command & Conquer, om een groteske overdrijving te gaan. Cell-shading is namelijk een techniek waarbij schaduwen per definitie geen zachte randen hebben (dus enkel harde zwarte schaduwen of helemaal geen schaduwen), wat de wereld er heel scherp en vlak doet uitzien. Dat is niet het geval in Borderlands waar complexe schaduwen met veel diepte en nuance het scherm vullen.
De verwarring bestaat erin dat er wel een zwarte lijn of een reeks van kleine zwarte lijnen (crosshatched) rond de meeste dingen staan, maar dat de schuif met grafische lekkernijen daarnaast wel helemaal wordt opengetrokken. Ze hebben met andere woorden wel principes bij ontwikkelaar Gearbox Software maar het zijn geen fundamentalisten. Daarmee blijkt dus een van de grootste troeven van Borderlands gebaseerd te zijn op een hardnekkig misverstand. Maar langs de andere kant zal het zonder twijfel wel goed zijn voor de verkoop en het geeft Uberkamper meteen de kans om eens een keer iets intelligents te schrijven. Er zijn dus alleen maar winnaars in dit verhaal.
Op de eerste beelden van Borderlands die Uberkamper ergens in een vergeeld magazine heeft teruggevonden is er overigens geen spoor terug te vinden van de zo kenmerkende tekenfilmstijl. De originele post-apocalyptische setting met realistische graphics en humorloos verhaal bleek evenwel zo dodelijk saai te zijn dat hier tijdens de ontwikkeling van werd afgestapt. Sommige gamers fluisteren wel eens dat de concurrentie met de zowat gelijktijdig verschenen titels Fallout 3 en Rage er ook iets mee te maken heeft gehad, maar dat zijn waarschijnlijk dezelfde mensen die dachten dat Kane niet echt dood was. Hoe dan ook, Borderlands werd uiteindelijk een schot in de roos, grotendeels omwille van de originele look die hier in laatste instantie aan werd toegevoegd.
Toch was het niet enkel de uitstraling van een kleurboek voor gevorderden dat Borderlands boven de middelmaat verhief. Er waren natuurlijk ook nog de grote open spelwereld die volledig in co-op te ontdekken viel, de eindeloze hoeveelheid – soms ronduit absurde - wapens, het hoofdverhaal in de vorm van een goed uitgewerkte schattenjacht en natuurlijk ook een handvol DLC’s van de bovenste plank. Bovendien werd samen met de zwarte lijnen ook kwistig zwarte humor in het spel gevoegd. Slechte humor is al vaak de dood geweest van menig spel, maar Borderlands slaagde er verrassend goed in om de momenten van plaatsvervangende schaamte tot een minimum te beperken en zelfs enkele echt grappige situaties op het scherm te toveren, meestal in de vorm van bijtende satire of duister cynisme.
Het enorme succes van Borderlands schreeuwde natuurlijk om een opvolger en bij het doorspelen hiervan kon Uberkamper niet anders dan vaststellen dat Gearbox daarbij heel weinig risico heeft genomen. Borderlands 2 doet dan ook, zoals gebruikelijk in het genre, alles groter, sneller, beter en grappiger dan zijn voorganger. Daarmee is het in de eerste plaats een heel uitgebreid spel geworden. Zo staan de minder fortuinlijke medemensen, bijvoorbeeld diegenen onder ons die dagelijks op de schoolbanken worden verwacht, voor de keuze tussen hun studies en het veiligstellen van hun toekomst enerzijds en een min of meer realistische poging doen om Borderlands 2 door te spelen anderzijds. Vanzelfsprekend is voor ons gamers de tweede optie de enige die echt het overwegen waard is.
Ook voor wat betreft de humor zijn alle registers nog wat meer opengetrokken. Zo heeft de guitige robot Claptrap er nog een handvol verontrustende persoonlijkheidsstoornissen bij gekregen, maar hij blijkt daarmee zeker niet de grootste sociopaat van de hele bende geworden. Uberkamper is vooral de Sarcastische Slab bijgebleven, die een ironisch applaus (en wat passief-agressieve commentaar) geeft nadat Uberkamper zopas alle andere slabbetjes van zijn bende had afgeslacht. Het is een mooi voorbeeld van de volledig van de pot gerukte wereld van Borderlands 2. Ook de DLC’s van Borderlands 2 zijn wederom van de bovenste plank, met als absolute uitschieter Tiny Tina’s Assault on Dragonkeep waar - als in een surrealistische spreidstand - het verhaal verteld wordt van een klein meisje dat bezig is met rouwverwerking en tegelijk het volledige fantasy-genre te kakken wordt gezet. Dit verhaal wordt overigens voortgezet in het recent verschenen Tiny Tina’s Wonderlands. Om maar te zeggen dat dit kleine dekselse meisje het hart van menig gamer heeft ingepalmd.
Vreemd genoeg heeft Uberkamper daarmee alles gezegd en eigenlijk al wat teveel verklapt. Borderlands 2 is in alle opzichten een betere versie van het eerste Borderlands geworden en dat spel was een van de beste en meest originele co-op shooters van haar tijd. Technisch is het spel nu zo goed als in orde. Enkel in de stad Hyperion crashte het spel jammer genoeg een paar keer naar de desktop, maar met alle grafische opties open ziet het er ook vandaag nog heel degelijk uit. Er zijn met andere woorden eigenlijk geen redenen om dit spel niet te spelen. Schrap dus die wereldreis en gebruik al het uitgespaarde geld om blikken ravioli te kopen zodat je de deur niet meer uit moet en gebruik de vrijgekomen vakantiedagen om twintig uur per dag Borderlands 2 te spelen. Het zal misschien net voldoende zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten