Op het eerste gezicht bestaat er voor de gemiddelde gamer geen enkele reden om vandaag nog het door allerhande plagen geteisterde Legendary: The Box te spelen. Sinds deze first-person shooter in 2008 op de wereld werd losgelaten zijn er talloze games verschenen die dit spel volledig in de schaduw stellen. Bovendien zijn – op de prijs na – de meeste gebreken die Legendary had bij verschijnen amper aangepakt. Uberkamper herinnert zich dat hij het spel gekocht heeft omwille van de prachtig vormgegeven affiches waarmee het gepromoot werd, maar ook daar is vandaag nog weinig van terug te vinden. Niet in het minst omdat ‘Legendary’ en ‘Box’ zowat de meest nietszeggende zoektermen zijn die er bestaan, waardoor iets relevant over dit spel proberen terug te vinden een ware Sisyphusarbeid is, om in het thema van de Grieks mythologie te blijven. Zelfs Steam verbergt het spel letterlijk achter zevenentwintig andere titels die volgens dit platform meer legendarisch zijn. Veel lager dan dit kan een spel eigenlijk niet vallen.
Een even grote tragedie is het feit dat de doos van Pandora, de oude Griekse mythe waarop Legendary gebaseerd is, eigenlijk spreekt over de kruik van Zeus (vertaalfout door niemand minder dan Erasmus) en van de eerste vrouw – Pandora – die haar nieuwsgierigheid niet kon bedwingen. De afloop daarvan is bekend: de rampen vlogen eruit en enkel de hoop bleef achter in het vat, wat ironisch genoeg ook onverkort van toepassing is op Legendary: The Box.
Het verhaal van Legendary gaat over een dief die de opdracht krijgt om de doos van Pandora te openen waardoor deze tot zijn grote verbazing allerhande rampspoed over de wereld afroept, terwijl dat toch duidelijk op voorhand in de gebruiksvoorwaarden stond vermeld. Dat de held van het verhaal elementaire kennis over Griekse mythologie ontbeert stemt niet meteen mild natuurlijk. Zijn inspanningen achteraf om de vuige schurk die hem in de luren heeft gelegd ter verantwoording te roepen, lijken dan ook meer ingegeven door een onsympathieke wens om zijn gezicht te redden dan een oprecht verlangen om de wereld te behoeden voor de ondergang. Alle onheil van de wereld beperkt zich in Legendary overigens tot een wat karige selectie van griffioenen, minotaurussen en weerwolven die Uberkamper het leven zuur maakten. Gelukkig wordt dit schamel bestiarium aangevuld met een reusachtige golem die door de straten van New York struint en een kraken die het dan weer op het parlement in London voorzien heeft. Ook de in de actierijke cutscenes is heel wat werk gestoken met als een van de hoogtepunten een griffioen die iemand uit een vliegende helikopter bijt alsof het een pindanoot uit een voederbak is. Overigens sloopt de Kraken even later ook nog Big Ben voor wie meer van de grote bewegingen houdt. Er zijn games die het met minder moeten stellen.
Het is voor Uberkamper moeilijk in te schatten of Legendary bij het verschijnen in 2008 grafisch op het niveau stond, maar in alle eerlijkheid ziet het spel er bij momenten vandaag nog redelijk goed uit. Het spel valt zelfs in 4K te spelen en doet moeite om wat extra effecten toe te voegen. Bij momenten schittert het spel als in haar oude dagen, maar elders lijkt het gewoon nergens meer op. Het spel werd kort na verschijnen aan haar lot overgelaten, dus bugvrij is het allemaal tot op vandaag niet. Het grootste probleem is dat de zeer hoge framerates van moderne hardware zorgt voor gamplaybugs (uit de bodem van een lift vallen blijkt een ding te zijn). Maar ook texturen die niet laden of het feit dat ingezoomd mikken onmogelijk wordt gemaakt vanwege een hypergevoelige muis vroegen enige frustratiemanagement van Uberkamper.
Jammer dat Janus, de Romeinse God met twee gezichten, geen Griekse tegenhanger heeft, want dat zou het perfecte beeld geweest zijn om Legendary samen te vatten. Wie zich focust op het negatieve kan niet anders dan concluderen dat het bij dit spel om een misbaksel gaat. Dat verklaart meteen ook de erg lage professionele reviewscores die het spel kreeg kort na verschijnen. Wie beroepshalve games beoordeelt kan zich nu eenmaal niet veroorloven om blind te zijn voor duidelijke gebreken in een spel dat zichzelf in de markt zette als een grote blockbuster. Maar wie jaren later op zoek is naar een onderhoudende shooter en bereid is om een paar gebreken erbij te nemen zal veel meer de sterktes van Legendary waarderen, wat uiteindelijk ook resulteert in hogere scores van gebruikers. De ervaring leert Uberkamper dat oudere games die beduidend hogere gebruikersscores hebben dan professionele scores vaak het beste bestand zijn tegen de tand des tijds en Legendary misstaat eigenlijk niet in dit rijtje van goed verouderde games.
Uberkamper herinnert zich nog goed dat in 2007 een paar rare kwibussen de uitgeverij Gamecock (Media Group) oprichtten, waarna ze de gamewereld op stelten zetten met kippenkostuums en belachelijk haantjesgedrag. Volwassen mannen die paljassen op een podium blijft een ziekte die af en toe terug de kop opsteekt in de wereld van het digitaal entertainment. Gamecock wilde de wereld veranderen door een toegankelijke uitgeverij te zijn voor onafhankelijke ontwikkelaars en voor games die normaal kansloos zouden zijn op de markt. Eén jaar later was Gamecock al een stille dood gestorven en vervelde Steam tot een platform waarop iedereen zowat alles moeiteloos zelf kon aanbieden zonder de tussenkomst van uitgeverijen. Het handvol games die Gamecock uiteindelijk wel publiceerde waren stuk voor stuk gruwelijk slecht. Enkel Legendary: The Box – noem het gerust Medal of Honor met weerwolven – blijft over van deze kleine surrealistische bladzijde in de geschiedenis van het computerspel. Uberkamper heeft alvast de voldoening dat hij kan zeggen dat hij erbij was, net als u overigens, geachte lezer, iedereen u dit zou wensen. Bij de volgde sale waarschijnlijk al voor minder dan een euro.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten