Koffietaskop en Mokman zijn twee broers zijn die bij de Oudste Theepot op het Inktpot eiland onderdak hebben gevonden en daar allerhande avonturen beleven. Daarmee heeft Uberkamper al veel gezegd, maar vooral ook aangetoond dat sommige dingen beter niet vertaald worden. De kapriolen van Cuphead en Mugman ademen namelijk de sfeer van de cartoons uit de jaren ’30 en daarvan lag het zwaartepunt nu eenmaal niet in de Lage Landen, maar in de Verenigde Staten van Amerika. Geheel in de geest van Walt Disney en consoorten is het spel is een feestelijke parade geworden van absurde antropomorfe misbaksels in bonte waterverfkleuren die luisteren naar volstrekt onvertaalbare namen als Baroness Von Bon Bon of Seargent Gumbo Gumball. Al dit zot geweld staat de twee guitige helden naar het leven en de van de pot gerukte actie die daaruit volgt wordt ondersteund door prettig weglopende jazzmuziek. Kortom, Cuphead is ronduit een feest voor oog en oor geworden.
Wie Cuphead begint te spelen krijgt overigens meteen het gevoel in een wereld beland te zijn waarin enkel tekenfilmwetten gelden. Alles gaat razendsnel, iedereen beweegt zich alsof ze waterballonnen in plaats van gewrichten hebben (de typische Rubber Hose animaties van hun tijd) en dodelijke calamiteiten behoren tot de orde van de dag. De gameplay van Cuphead bestaat bovendien uit weinig meer dan een aaneenschakeling van achtentwintig beenharde bossfights (volgens sommigen een wereldrecord) die het uiterste aan concentratie vergen. Die karakteristieke combinatie van frustratiebestendigheid en doorzettingsvermogen waar Cuphead achtentwintig keer na elkaar beroep op doet is iets waar een groot deel van de gamende medemens in een grote boog omheen loopt. In zekere zin is dit jammer omdat het spel weinig meer vraagt dan enige toewijding: de bereidheid om de nodige tijd te investeren, het bewustzijn dat falen een deel van de oplossing is en de wetenschap dat nergens het onmogelijke gevraagd wordt. De makers vragen met andere woorden het vertrouwen van de spelers en in dit geval kan Uberkamper bevestigen dat dit vertrouwen niet geschonden werd. Dat neemt niet weg dat de vele achievements die games vandaag kwistig uitreiken op allerhande platformen die naam vaak amper waardig zijn, maar dat het verslaan van de laatste levelboss in Cuphead is iets om nog jaren over te vertellen op café ergens tussen de tweede en de derde Duvel. Enige relativering is hierbij wel op zijn plaats, aangezien de speedrun van Cuphead ondertussen op minder dan 3 minuten staat. Maar speedruns zijn op Youtube dan ook wat het forum is van Het Laatste Nieuws: een plek waar mensen naartoe gaan om zich slecht te voelen.
Het verhaal van Cuphead is een klassiek faustiaans drama geworden (hoewel er - voor wie dat wil - onderweg wel nog een damsel in distress valt te redden). Bij het uithalen van hun gebruikelijke kattenkwaad slagen de twee broers erin om per abuis hun ziel aan de duivel te verspelen bij een spelletje poker. Deze geeft hen de kans om zich hier onderuit te wurmen door contracten van andere verloren zielen met de nodige doorslaggevende argumenten te gaan opeisen. Het verhaal is dus weinig meer dan een amusante deurwaardersimulator waaraan de bossfights zijn opgehangen. Wie op zoek is naar meer en beter kan voor wat betreft Faust nog altijd beter terecht bij de 19e-eeuwse romantische versie van Goethe, daar kan zelfs Cuphead niet tegenop.
Inmiddels zijn op Netflix wel al twee seizoenen verschenen van de uiterst amusante Cuphead Show! Daarin worden verhalenderwijs wel alle registers opengetrokken en halen de broers zich door een eindeloze aaneenschakeling van schelmensreken en deugnieterij allerhande onheil op de hals. Zowat alle bosses die in het spel een klein optreden maken krijgen in de Cuphead Show! een volledige aflevering ter beschikking waarin hun goede en slechte eigenschappen op hilarische wijze in de verf gezet worden. Rode draad doorheen dit alles zijn niet alleen de baldadige broers, maar ook de arme duivel die keer op keer op zijn kop krijgt tot hij uiteindelijk huilend van ellende opgerold in een hoekje ligt te wenen. Waarna deze, zoals het hoort in de betere tekenfilm, nog eens extra wordt uitgelachen door de twee pestkoppen. Uberkamper maakt zich sterk dat zelfs een mistroostige schrijver als Goethe bij het aanschouwen van al dat moois even zou moeten glimlachen.
Jaren geleden schreef Boudwijn Büch – de grootste mythomaan van zijn tijd – al een boek over de Goethe industrie als verzamelbegrip van alle commerciële activiteit die rond Duitslands grootste dichter is ontstaan en misschien is het bij dit alles niet onredelijk om ook van een heuse Cuphead-industrie te spreken: een machine die ons de komende jaren nog veel games, series, comics, merchandise en ander lekkers uit Inktpot eiland zal voorschotelen. Te beginnen met het derde seizoen van de Cuphead Show! op 18 november 2022 en een DLC die luistert naar de naam The Delicious Last Course en die wederom geserveerd zal worden met in stukken gebroken controllers en uit het raam vliegende keyboards. Want wie zich zonder frustratie door Cuphead wil spelen verkoopt vooraf beter zijn ziel aan de duivel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten