Toen Trine, een spel van ontwikkelaar Frozenbyte, in 2009 op de wereld werd losgelaten katapulteerde het zich meteen tot de absolute top van de zijwaarts rollende spring- en puzzelspellen (of wat ook de vertaling moge zijn van ‘side-scrolling action platform-puzzle games’). Dat was niet zo moeilijk aangezien dit genre toen zowat het equivalent was van een gepest kind op een speelplaats vol driedimensionale games. De overgang van twee naar drie dimensies die zich eind vorige eeuw voltrok, zorgde vaak voor ronduit gênante graphics waarin gekartelde lijnen en monochrome veelhoeken een onfatsoenlijk groot beroep deden op de fantasie van de speler. Maar zoals dat gaat in de puberteit – of het nu om kinderen of een nieuw medium gaat – zijn uiterlijke schijn en bevestiging door leeftijdsgenoten belangrijker dan kwaliteit en dus stond elke spelmaker te springen en te puzzelen om mee te mogen doen. Veel driedimensionale middelmaat uit die dagen blijkt achteraf gezien lachwekkend slecht te zijn in vergelijking met games die de twee dimensies wel trouw bleven, zoals Oddworld: Abe’s Oddysee (1998) of zelfs Duke Nukem: Manhattan Project (2002).
Door een halve dimensie toe te voegen en zo wat visuele diepgang te creëren bleek Trine in 2009 nog verassend goed weerwerk te kunnen bieden tegen het inmiddels alomtegenwoordige grafische geweld. Het spel blonk uit met een prachtige sprookjeswereld waarin drie helden tegen wil en dank met elkaar verbonden werden. Amadeus was de klungelige tovenaar die tot zijn grote frustratie alleen maar kisten en planken kon laten verschijnen. Zoya was een dievegge die zich met een trekhaak door de wereld slingerde en Pontius tenslotte was de zwakbegaafde ridder die stoemelings in het bezit was gekomen van wat nog het best kan beschreven worden als het schild van Kapitein America. Het trio werd samengeperst in een magische triangel en kon aan de slag om de wereld te redden.
Terwijl ze daarmee bezig zijn maakt Uberkamper van de gelegenheid gebruik om te vertellen dat onze drie helden in goed gezelschap zijn. Triniteiten komen voor in de beste families. Letterlijk eigenlijk, want in het oude Egypte vormden oppergoden Isis en Osiris al een knus koppel terwijl hun zoon Horus het zelfs tot god van de onderwereld schopte. Nog ouder is de Hindoe triniteit Brahma (schepping), Vishnoe (instandhouding) en Shiva (vernietiging). Triniteiten zijn dus zo oud als de beschaving. Zelfs de ideale Dame Blanche bestaat uit drie bollen ijs verenigd onder een dikke laag chocoladesaus. Het zal wel de reden zijn waarom Amadeus, Zoya en Pontius voor ons, postmoderne gamers, onmiddellijk herkenbaar en knuffelbaar zijn. Alleen jammer dat hun enige motivatie lijkt te bestaan in het zo snel mogelijk weer gescheiden worden van elkaar. Gevatte dialogen, grappige of emotionele groeimomenten blinken uit in afwezigheid, terwijl deze drie karakters eigenlijk een waar godsgeschenk zouden moeten zijn voor narrative designers.
PILE OF SHAME | 71. Trine 3: The Artifacts of Power (2015)
Zoals dat gaat met sequels probeerde Trine 2 zijn voorganger in alles te overtreffen. Het spel was langer, had veel meer toeters en bellen dan haar voorganger en kende zelfs een DLC waarin Goblins amok maken. Dat was op zich geen slechte ervaring en dus keek Uberkamper met enig genoegen uit naar het derde deel in de reeks. Het was al een veeg teken dat Trine 3 de nietszeggende ondertitel Artifacts of Power meekreeg en helaas bleek dat de makers inderdaad hadden toegegeven aan hun sluimerend minderwaardigheidscomplex door een halfbakken derde dimensie toe te voegen. Dat resulteerde enerzijds wel in een wat opener spelwereld, maar anderzijds in veel frustrerend geknoei met kisten door Amadeus, die op die manier wel erg vaak op zijn gezicht viel en in talloze mislukte slingersprongen door Zoya, die op deze manier wel erg vaak een gruwelijke dood stierf. Nog erger waren de keren dat Uberkamper onder het schild van Pontius door het zwerk vloog om dan vierkant met zijn mombakkes tegen een rots te pletter te vliegen of – erger nog – met zijn kleine teen achter iets te blijven haken met alle fatale gevolgen vandien. Uberkamper kan na het spelen van Trine 3 niet anders dan tot de conclusie komen dat die derde dimensie weinig toevoegt, de essentie van het spel verloochent en eigenlijk alleen maar dient om het spel bij de coole games van de speelplaats te laten horen. Bovendien bleek Trine 3 maar een half spel te zijn dat na amper 5 uur en halfweg het verhaal nogal abrupt eindigt. Volgens de geruchten keert het vierde deel (dat in 2019 verscheen en de veelbelovende titel ‘The Nightmare Prince’ meekreeg) terug naar de gebruikelijke twee (en een halve) dimensies en laat het alles wat in deel drie is blijven hangen terug landen. Maar daaruit volgt dus de vraag over waarom Trine 3 ooit is verschenen en waarom Uberkamper zijn tijd – en natuurlijk ook uw tijd geachte lezer - moest verprutsten.
Ergens in de komende jaren speelt Uberkamper zeker nog eens Trine 4 door, een dertien uur durend epos over een prins en een nachtmerrie met precies het juiste aantal dimensies, maar voor het zover is moet hij toch eerst even de herinnering aan deze wat overbodige tussentitel laten vervagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten