Van alle verlaten schepen die doorheen de geschiedenis op zee zijn ontdekt, spreekt de Mary Celeste ongetwijfeld het meest tot de verbeelding. Deze tweemaster werd in 1872 teruggevonden voor de kust van de Azoren met haar lading, voorraden en persoonlijke bezittingen van de bemanningsleden volledig intact. Van de bemanning ontbreekt tot op vandaag elk spoor en de reden waarom een perfect zeewaardig schip verlaten werd zal waarschijnlijk voor altijd een mysterie blijven. Ongetwijfeld vormde het lot van de Mary Celeste een van de inspiratiebronnen voor spelontwikkelaar Lucas Pope om de Return of the Obra Dinn te maken, dat het verhaal vertelt van een schip dat na een reis van vijf jaar plots terug aan haar vertrekhaven verschijnt, zonder een enkel spoor van de bemanning.
In het spel mocht Uberkamper de rol op zich nemen van een verzekeringsagent die moet vaststellen hoe elk van de zestig bemanningsleden en passagiers aan boord zijn omgekomen, zodat een gepaste financiële schadevergoeding (of eventuele boete) kan bepaald worden. Om aan te tonen hoe gewaagd deze keuze is beperkt Uberkamper zich tot de vaststelling dat er op heel Steam voorlopig nog geen verzekeringsmakelaarssimulator te vinden is, in tegenstelling tot de relatief succesvolle goat-, one dollar-, bread- of – rocksimulators. Dat wekt toch de suggestie dat pakweg een brood of een steen een interessanter leven leiden dan een verzekeringsagent. Tot overmaat van ramp brengt het spel ook nog eens een ode aan de uitermate sobere 1 bit graphics uit het stenen tijdperk van computergames. Er zijn in de geschiedenis nog maar weinig games geweest die geheel uit vrije wil met een grotere achterstand aan hun ontwikkeling zijn begonnen.
Elk verder voorbehoud verdween evenwel meteen wanneer Uberkamper voet zette op het dek van de Obra Dinn en zijn eerste benig lijk aldaar ontdekte. Door middel van een magisch kompas werd het voor hem mogelijk om bevoorrechte getuige te zijn bij het moment van de dood van elk bemanningslid. Dat trok de ogenschijnlijk beperkte premisse van het spel meteen open tot een uitermate morbide zestigvoudige versie van het bordspel Cluedo. Uberkamper is wel wat gewend als het aankomt op geweld in computergames, maar de gebeurtenissen aan boord van de Obra Dinn ontvouwen zich toch als een slachtpartij van ronduit gruwelijke proporties, die zich tot zijn afschuw langzaam maar onherroepelijk ontvouwde.
Het is dus aan de speler om de doodsoorzaak en dader van elk slachtoffer zonder fout vast te stellen en daarbij heeft het bij de ontwikkelaar alvast niet aan schroom of creativiteit ontbroken. De opdracht van het spel bestaat er met andere woorden in om te fabuleren. Meer dan in andere games wordt de speler gevraagd om aan zichzelf verhalen te vertellen. Met een minimum aan informatie, door middel van het leggen van verbanden en met hier en daar een halve gok ontstaan stap voor stap patronen waarmee het verhaal kan worden opengevouwen, bijgewerkt en in de grote verhaallijn ingepast. Uiteindelijk komt zo het tragische lot van de laatste man en vrouw aan boord van de Obra Dinn aan het licht en krijgt het geheel een droevig stemmend maar bevredigend einde.
Het is daarbij weinig meer dan een huzarenstuk dat één ontwikkelaar erin geslaagd is om het noodlot van zestig mensen in een logisch en geloofwaardig verband met elkaar te verweven. Jammer dat Lucas Pope niet van plan is om een vervolg te maken voor een spel dat weinig minder kan genoemd worden als de eerste vertegenwoordiger in een geheel nieuw genre. Hopelijk brengt het tragische lot van de Obra Dinn andere ontwikkelaars op ideeën en verschijnen er meer van dit soort complexe onderzoeksgames.
De 1 bit graphics in the Return of the Obra Dinn zijn naast al dit narratieve geweld vooral een kwestie van gewenning en hebben alvast het voordeel dat het spel veel ruimte laat voor verbeelding en tot aan het einde der tijden niet zal verouderen. Overigens betekent deze sobere grafische stijl niet dat de Obra Dinn een eenvoudig spel is geworden. Het schip zelf is bijvoorbeeld een relatief trouwe weergave van de HMS Leopard, een oorlogsbodem uit 1790 die volledig bemand 350 zielen telde. De Obra Dinn is weliswaar een slag kleiner uitgevallen en het zou waarschijnlijk niet hebben kunnen varen met de schamele zestig mensen aan boord, maar het is wel een geloofwaardig vaartuig geworden. Uberkamper is graag bereid om specialisten te geloven die stellen dat het schip zeewaardig was, omdat de zeilen en het tuiggage niet onlogisch in elkaar zitten, hoewel ze nooit in de afgebeelde configuratie zijn gebruikt. Het resultaat toont alvast hoeveel liefde en oog voor detail in het spel is gestoken. Vermoedelijk heeft Lucas Pope op een gegeven moment toch ook een bovengrens aan het niveau van realisme gesteld. Het spel is tenslotte een verzekeringsmakelaarssimulator en geen zeilsimulator.
Veel nieuwe games die vandaag goed bevonden worden zullen later weinig meer dan mode of grafische verblinding blijken te zijn en anoniem verdwijnen. The Return of the Obra Dinn is een van de kanshebbers om binnen vele decennia nog steeds gespeeld te worden. En daarmee kan Uberkamper niet om de vaststelling heen dat we momenteel als gamers in een gouden eeuw leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten